Kategorie tematyczne newsów

INFORMACJE Z KRAJU

Autor: Michał B. Liczba komentarzy: 0

19.11. 2015

Chodzenie to coś więcej, niż się wydaje

Fascynowali się nim: Fryderyk Nietzsche, Jan Jakub Rousseauczy Immanuel Kant. Chodzenie – zwyczajna codzienna czynność, o której, zdawałoby się, trudno powiedzieć coś ciekawego. Autor Filozofii Chodzenia przekonuje jednak, że wędrowanie nie jest tylko aktywnością fizyczną, ale doznaniem, które warto analizować z perspektywy filozoficznej. Rozwija ono ciało i przynosi ukojenie ducha.

Fabuła

Chodzenie może dawać nam wolność i ulgę, większą w opinii autora niż sport, który oparty jest na rywalizacji i nastawiony na wyniki. Nie chodzi nam już o ćwiczenie mięśni, a raczej o doskonalenie ducha.

Frederic Gros przytacza w Filozofii Chodzenia poglądy filozofów na temat tajemniczej mocy wędrowania. Fryderyk Nietzsche, przekonuje autor, był niezmordowanym piechurem, a piesze wycieczki nie tylko pomagały mu w tworzeniu, ale stawały się wręcz składnikiem jego dzieł. Opisuje też Gros namiętne ucieczki Arthura Rimbauda, melancholijne błądzenie Gérarda de Nervala czy codzienne przechadzki Immanuela Kanta.

Spacery nie mają, rzecz jasna, tego ciężaru co długie wędrówki. Spacery pozwalają jednak doświadczyć innych wymiarów chodzenia, skromniejszych, nie tych właściwych wielkim mistycznym przeżyciom, zwodniczym doznaniom metafizycznym, uroczystym zapewnieniom.
Opowieści o namiętności znanych intelektualistów do spacerów przeplatane są tworzonymi przez samego autora koncepcjami dotyczącymi filozofii chodzenia.

Na zewnątrz, pomału, teraz

Idziemy w nieskończoność, przepuszczamy przez pory skóry ogrom gór, którym stawiamy czoło, oddychamy całymi godzinami kształtem pagórków, z których schodzimy. Ciało dopasowuje się do deptanej ziemi. I z wolna, stopniowo, przestajemy patrzeć na krajobraz: stajemy się krajobrazem.

Chodzić oznacza także być na zewnątrz, zachłysnąć się świeżym powietrzem, wtopić w otaczającą nas przyrodę. To również ćwiczenie powolności, na którą w codziennym życiu często nie mamy czasu. Przy powolnych przechadzkach przestajemy się śpieszyć i dążyć do osiągnięcia wyniku, nie rywalizujemy. Jesteśmy w danej chwili i w danym miejscu, tu i teraz.
To właśnie, zdaniem autora tworzy fascynujący mistycyzm chodzenia.

Polityczny wymiar wędrówek

Okazuje się, że chodzenie ma także wartość polityczną. Gros podaje przykład Gandhiego i organizowanego przez niego marszu solnego (satjagrahy ) jako wyrazu buntu przeciw kolonizatorom.
Powolność marszu była dla Gandhiego odrzuceniem pośpiechu i wyrazem jego nieufności wobec maszyn, szybkiej konsumpcji i ślepej produktywności.

Chodzenie jest również pokrewne prostocie, której Gandhi szukał przez całe życie, kierując się zasadą nieposiadania (aparigraha). Od wzorowego dżentelmena do półnagiego fakira, jak pogardliwie mówił o nim Churchill, Gandhi podąża drogą ubóstwa we wszystkich obszarach życia: ubioru, domu, pożywienia, transportu.

Zatracić się w chodzeniu

Spacerujemy tak, jak dajemy się unosić wodzie, by złagodzić, rozpuścić troski. Pozwalamy smutkowi dryfować na świeżym powietrzu: zatracamy się.

Nie bez powodu fascynowali się nim wielcy myśliciele. Chodzenie ma zagadkowy wymiar, który pragnie przybliżyć czytelnikowi autor. Dzięki spacerom możemy się wyciszyć, zapomnieć o problemach. Dają nam wolność i przybliżają do wieczności. Są one także w opinii autora podobne do modlitwy, powtarzalne, proste, pomagające osiągnąć spokój.

Social
media